FÆLA

(-da, -dr), v. to frighten, scare (f. e-n braut);

refl., fælast e-t, to be frightened at; hestar fældust, the horses shied.

* * *

1.

d, [fála], to frighten, drive away by fright. Grág. ii. 110; ok f. þá í braut, Nj. 104: reflex. to be frightened, of horses or the like; svá at landvættir fældisk við, Landn. 258; ef menn skaka eðr skella at hrossum svá at þau fælisk við, Grág. ii. 234, Fms. vi. 335; fældusk hestar Grikkja, Al. 142, Bs. i. 8; þetta fælask Skrælingjar, Þorf. Karl. 424.

2.

ð, [i. e. fœla from fúl], to fool, mock, Clem. 44; þeir mundu skjótt hafa fælt þik ok svá verit, El. 14, 18; lesi hann, fyrr en fæli, librum Machabaeorum, Al. 22.